Ook ik ben een Veranderende Vrouw.

De meiden zijn zelfstandig, wijs en op weg, moeder zijn heeft een andere invulling gekregen en ik ben puin aan het ruimen. Puin ontstaan in de 25 jaren als alleenstaande moeder, alleen met mijn dochters in Friesland op standje overleven.

Steeds meer kroop ik in mijn schulp, ik omarmde mijn eenzaamheid. Ik creëerde en manifesteerde mijn wereld; mijn dochters en ik, omringt door de liefde en gezelligheid van elkaar, de honden, poezen, papegaaien en natuurlijk de paarden.
Ik heb mezelf ontwikkeld, levenslessen geleefd, altijd in beweging en altijd alleen. Ik ben trots op Mij en de meiden.

Nu is het tijd om dingen af te sluiten, los te laten en een nieuwe fase in mijn leven ruimte te geven. Ik laat me leiden door de natuur, de winter dient zich aan, verstilling en wedergeboorte.
De zaadjes zijn gezaaid, ik heb me verbonden met 7 godinnen. Deze zaadjes zijn het begin van een nieuwe cyclus in mijn leven.

De Nusta Karpay is een reeks inwijdingen uit de vrouwelijke lijn van de Andes volkeren. Nustas waren Inca priesteressen, zij staan symbool voor de helpers van Moeder Aarde.
We kregen de vraag veren die op ons pad kwamen mee te nemen. De poezen brachten mij een Houtsnip en Houtsnip wees mij mijn weg. Ik werd me bewust van mijn camouflage, de camouflage waar Houtsnip volledig op vertrouwd, ze vertelde me op tijd weg te vliegen en mezelf te laten zien.
En dat ga ik doen met deze blog en vlogs, ik ben vol verwachting, waarheen leidt deze weg?

Het begint met mijn magische plek.
Een prachtig stuk natuur waar mijn paarden woonde, de plek waar ik mijn eerste labyrint maakte, de plek waar ik 1 werd met de natuur, de plek waar ik een Levenswiel heb gemaakt en geleerd heb te werken met de natuur. Het is de plek waar ik een jaar lang mijn bloed met Moeder Aarde heb gedeeld, de plek waar ik 1 werd met Moeder Aarde. Mijn magische plek.

Het is ook de plek waar ik me respectloos liet behandelen, de plek waar ik niet mag drummen, geen vuren mag maken, geen vrouw mag zijn met andere vrouwen. Ik deed alles ‘stiekem’ om de vrouwen van wie ik het land huur niet ongerust te maken. Ik laat mijn licht schijnen en tegelijkertijd ben ik doodmoe van al die jaren die schijn op te houden.

Ik laat mijn magische plek los, ik haal mijn paarden er weg. Vorig weekend zijn ze verhuisd, naar een plek waar niets is zoals ik het graag zie.
In 1 keer verander ik mijn leven, ineens is er ruimte, ruimte die ik nodig heb, ruimte om te vliegen, mijn vleugels uit te slaan, zodat ik kan landen op de plek waar ik wil zijn, met mijn paarden.

Als ik denk ben ik bang voor tekort.
Als ik voel ben ik bang voor overvloed.

Veranderen, groeien, leven, genieten, de vrouw zijn die ik ben. Naar Mij ben ik op weg.
Onderweg leer ik veel, ik word wijs en wil mijn verhalen, mijn vuur delen. Ik ga geen beperkingen aanvaarden die me vertellen wie ik wel en niet mag zijn. Ik ga mijn vuur delen, mijn tocht om mijn goddelijke vrouwelijke zelf te hervinden, mijn tocht over de rode weg, het pad van de liefde.

Ik ben een rondgang van de spiraal aan het afronden, midwinter, de dagen gaan weer lengen, het vuur, het licht wint weer aan kracht. De dood van de sjamaan, transitie en wedergeboorte. Ik ben klaar voor de nieuwe rondgang van de spiraal.